از جنس رویا

Photo by: iweatherman

اینجا، توی این لحظه

حسی داره تجربه می شه

باید الفبایی نوشت از جنس رویا

که توترسیم این حس کم نیاره

نوووووش

Photo By: tara

گیرم زندگیت عرق سگی

چرا بو می کنی؟

زندگیت را سِک سَر بکش

نوووووش

امین منصوری

امشب زندگیم را سِک سر کشیدم...

خواب

Photo by: gatorgalpics

چقدر خوبه وقتی که خدا بخواد باهات حرف بزنه
دیشب زیباترین خواب جهان رو دیدم... کاش می شد از یه خواب، یه رویا، فیلم گرفت

حسِ تلخ

حس یه فنجون قهوه تلخو دارم که با صدتا قاشق شکر هم نمی شه شیرینش کرد! اگه بو بکشی تلخیش مشامتو می سوزونه

قرار

Photo by: drbob97

چه زیبا می‌شود كسی وقتی بیاید كه قرار نیست

ناشناس

گناه

Photo by: Arual (Laura Cammarata)

احساس گناه بدتر است از خود گناه

در راهم

من سالها پیش قدم های شاداب نوجوانیم را در کوچه پس کوچه هایت گم کردم

و حالا در راهم

خسته تر...سنگین تر

می آیم که پا در قدم های گم شده ام بگذارم

می دانم که حتی آنها هم غریبی می کنند

می آیم که ولگرد کوچه هایت شوم تا خوب لمست کنم

شاید که تو هم غربتم را حس کنی

می آیم به یاد آن روزهایی که آرامشم را پیاده با بوی خوش چنار و سرو روی سینه ات گز می کردم

خریّت

Photo by: Brujita del Sur

اینو بدون که تو تنها کسی هستی که تونستی از من یه خر بسازی! تازه اونجا بود که فهمیدم عالَم خریّت چه حالی می ده

حافظ

حافظا

می دانم هزاران نفر را پیچانده ای

اینبار حواست اینجا باشد

این یکی را گوش کن

اول فکر کن بعد جواب بده

نیت می کنم به نام او

به نام فراموش کردنش

به نام راهی برای فراموش کردنش

یوسف گم گشته باز آید به کنعان

حافظا

همین تو من را اُسگل نکرده بودی

که کردی

امین منصوری

زندگانی

Photo by: Will Gortoa

زندگی همهمه مبهمی از رد شدن خاطره هاست. هر کجا خندیدیم، زندگانی آنجاست

ناشناس

زمونه

Photo by: bambino333

داشتم به رسم زمونه فکر می کردم... تنم لرزید

جاده ها

Photo by:Latyrx

جاده ها هم به دلم می خندند

به من منتظر چشم به راه

كه هنوز منتظرم برگردی

پیچ این جاده هم

جایی كه به امید تو

چشمان ترم را به نخ محكم عشق دوخته ام

به خداخنده ی تلخ همین جاده است

تو مرا خسته و پیر

مانده در قلب كویر

با دلی از همه سیر

پشت سر چشم به راهت بنشاندی و رهایم كردی

بعد از آن غربت و درد همدمم بوده وهست

نه غباری

نه گذاری

نه دگر قافله وفكر دیاری

من و این جاده ماندیم وفقط وقت غروب

چشم خورشید كه از شب خون بود

به من و جاده ی خسته دگر می پیوست

به خدا حق دارند

به من خسته اگر جاده ها می خندند

بعد از این هم من به این جاده ها می خندم

چه صفایی دارد

خنده ای از ته دل بر غم خود

خنده ای سبز به این بیشه ی درد

خنده ای گرم به زمستان سیه روز شكست

خنده ای از سر ناچاری و درد

كار دیگر نتوانم

پس چه بهتر كه همانند همین جاده ها

خنده را پیشه ی خود سازم و دلخوش باشم

لا اقل جاده را همدم خودمی بینم

كه چنین همره و همدل

هم صدا با من مست

به دلم می خندد

شعر زیبایی بود که جا داشت اینجا با همه قسمت کنم